Καλησπερα σας,εγινα μελος σε αυτο το forum γιατι η αληθεια ειναι οτι το παρακολουθω καιρο τωρα,περιπου ενα χρονο,βλεπετε πριν ενα χρονο περιπου ξεκινησα να βυθιζομαι σε μια ανειπωτη θλιψη,απο την αρχη υποψιαστηκα οτι ειναι καταθλιψη,λογω του οτι ειχα περασει αναλογες φασεις στο παρελθον,αλλα δεν ειχα απευθυνθει σε καποιον ειδικο λογω του οτι πιστευα οτι θα καταφερω να το ξεπερασω μονη μου αλλα οχι μονο αυτο,δεν υπηρχε και η οικονομικη ανεση για κατι τετοιο,παρολα αυτα καθε επομενη φορα το καταθλιπτικο επεισοδιο διαρκουσε ολο και περισσοτερο με αποκορυφωμα το περσινο το οποιο κρατησε περιπου 5 μηνες,ξεχασα να σας πω οτι εδω και χρονια πασχω και απο κρισεις πανικου,χωρις να το αναφερω πουθεα,οντας εγωιστρια και περηφανη,αλλα και ενοχικη αρκετα!
Το περσινο λοιπον επεισοδιο ηταν πολυ βαρυ,ηταν η πρωτη φορα που ειχα αυτοκτονικες τασεις,ζουσα μια καταστατη η οποια ηταν κατι παραπανω απο αφορητη,δε περιγραφεται πραγματικα και μονο που τη φερνω στο ου μου βουρκωνω...παρολη τη παραιτηση αποφασισα να απευθυνθω σε ψυχολογο με με μεγαλη πιεση απο την οικογενεια μου,ο λογος που πηγα δεν ηταν επειδη αγαπουσα τον εαυτο μου και νοιαζομουν για αυτον,αλλα γιατι δε αντεχα να βλεπω τη μητερα μου να καταρεει πια με αυτη τη κατασταση,ειχε τελματωσει που ολες οι προσπαθειες της επεφταν στο κενο,ενα βραδυ την ειδα να κλαιει γοερα και ετσι πηγα στη ψυχολογο για χαρη της,τις πρωτες μερες σχεδον δεν μπορουσα να της μιλησω,δε μπορουσα να σχηματισω ουτε μια σκεψη πια με το μυαλο μου ουτε να μιλησω,βρισκομουν σε πολυ βαθια νερα...
Μετα απο καποιες συνεδριες αρχισα σιγα-σιγα να ανοιγομαι,ελαχιστα μη φανταστειτε,μια μερα η ψυχολογος μου ειπε οτι αν συνεχισω ετσι θα πρεπει να με παραπεμψει σε ψυχιατρο,σοκαριστηκα,εγω σε ψυχιατρο,με τιποτα...την επομενη μερα συνεβη κατι μαγικο,ημουν εξω με μια φιλη μου η οποια με ειχε στηριξει πολυ σε ολο αυτο,ξαφνικα λοιπον αρχισα να μιλαω,σα να ειχε καθαρισει το μυαλο μου,ηταν τρομερο,οι ιδεες τα λογια ερχοντουσαν ολα στο μυαλο μου σα χειμμαρος,αλλα δ με αγχωνε,με πλυμμηριζε ενα αισθημα απεραντης χαρας...επιτελους μιλουσα,σκεφτομουν,εκφραζομουν,εκεινο το βραδυ δε κοιμηθηκα καθολου,περιμενα να ξημερωσει να παω για μπανιο στη θαλασσα και οχι μονο,να κανω ολα αυτα που ονειρευομουν,αμεσως εδω και τωρα...περασα ενα τριμηνο απολυτης ευτυχιας,εζησα το απολυτο ξεφαντωμα,χωρις δευτερη σκεψη,χωρις ενοχες,χωρις τυψεις,με πολυ χιουμορ,πολυ σεξ με διαφορους αντρες...πολυ ενεργεια...πολυ,πολυ,ολα πολυ και ολα εδω και τωρα...
Η οικογενεια μου ενω στην αρχη χαιροταν αργοτερα αρχισε να ανησυχει πραγματικα,με προετρεπε να παω σε ψυχιατρο,αλλα εγω τιποτα,αφου ζουσα την απολυτη ευτυχια,ειχα συναισθηση του τι εκανα,αλλα ελεγα και αμα δε ζησεις τωρα ποτε θα ζησεις,εψαχνα σπιτι να μεινω μονη χωρις πρωτα να εχω βρει δουλεια,ειχα μια αισιοδοξια αφυσικη αλλα τοσο ομορφη,ενιωθα ερωτευμενη με τη ζωη και ευχομουν να μη τελειωσει ΠΟΤΕ!Με τη πιεση των δικων μου ομως ανησυχησα λιγο και με προτροπη και της ψυχολογου,απευθυνθηκα σε ψυχιατρο,πορισμα...διπολικη!
Ημουν δεκτικη και απολυτα συνειδητοποιημενη απο τη πρωτη στιγμη ,πηρα φαρμακευτικη αγωγη...αργησα να χαλαρωνω σταδιακα,η χαρα εμενε ωστοσο,επιασα δουλεια στην εταιρια του πατερα μου,ασχοληθηκα με του πωλησεις σε φαρμακεια...εκανα τρελες πωλησεις,πηγαινα πολυ καλα...αλλα μια μερα με απελυσε λογω του οτι επεμενε να μπω τεβε και εγω δισταζα,εφυγα...αρχισα να βουλιαζω στη καταθλιψη,προστεθηκε στη θεραπεια μου και αντικαταθλιπτικο χαπι,αρχισα να φρικαρω καπου εκει,θα ζω με φαρμακα για παντα,ενας μελλοντικος συντροφος πως θα το παρει ας ειμαστε ειλικρινεις ψυχικη ασθενεια ειναι,υπαρχει στιγμα και το ξερετε,οι ανησυχιες οσο περναει ο καιρος ολο και φουντωνουν ειμαι ενα μηνα περιπου σε αυτη τη φαση...ανησυχω,φοβαμαι για το μελλον μου,για το παρον μου για ολα,ο πατερας μου μου προτεινε να ξανασχοληθω με τις πωλησεις αλλα με τεβε παντα ειμαι σε μεγαλο διλημμα...
Βοηθηστε με θελω να ξεκλειδωσω αυτα που εχω μεσα μου,σε εσας θελω,νιωθω οτι θα με καταβετε οσο κανεις αλλος,κανεις αλλος δε μπορει να μπει στη ψυχολογια ενος διπολικου,ειναι ζορικη ασθενεια και οσο σενειδητοποιω τι εχω τοσο φοβαμαι...ευχαριστω και συγγνωμη αν σας κουρασα!