Είμαι η Μυρτώ Τ. Είμαι 33 ετών. Η διπολική διαταραχή, εμφανίστηκε από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Η καθημερινότητά μου ήταν δύσκολη έως βασανιστική και όσο μεγάλωνα τόσο όλο αυτό διογκωνόταν.

Από μία ηλικία και έπειτα, πλέον ζούσα σε δύο πραγματικότητες. Σε δύο κόσμους.

Πότε υπερίσχυε ο ένας, "ο δικός σας" και πότε "ο δικός μου -ο πραγματικός". Κάποιες φορές, ο ένας συγχεόταν στον άλλο.

Οι παραισθήσεις, οι ψευδαισθήσεις, οι παραληρητικές ιδέες και οι ψυχαναγκασμοί ήταν η μόνη μου συντροφιά για αρκετά μεγάλα διαστήματα αφού η διάγνωση έγινε αργά, ή για να το πω καλύτερα, η σωστή διάγνωση!!

Για χρόνια δε μιλούσα σε κανέναν για όλα όσα ζούσα, έβλεπα, και ένιωθα.

Ήμουν μόνη...

Πάλεψα για πολλά χρόνια με την ασθένειά μου, στην αρχή μόνη και μετά με τη βοήθεια γιατρών. Εφτά χρόνια μετά την έναρξη της φαρμακευτικής μου αγωγής, που είναι πλέον τακτική και καθημερινή, μιλώντας με κάποια γνωστή που έτυχε να έχει το ίδιο πρόβλημα με μένα, για πρώτη φορά αναρωτήθηκα: άραγε υπάρχουν ομάδες βοήθειας γι' αυτή την ασθένεια;

Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα το "ΜΑΖΙ". Δεν ήξερα τι να περιμένω. Φοβόμουν ότι μπορεί να ήταν κάτι "περίεργο" και έξω από μένα, αλλά παρόλ' αυτά πήρα τηλεφωνικά πληροφορίες και ξεκίνησα να πάω στην πρώτη συνάντηση. Γνώρισα ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, τους οποίους συμπάθησα από την πρώτη στιγμή. Και από την πρώτη στιγμή ανάσανα. Η πάλη μου με το προσωπικό μου στίγμα, το οποίο κουβαλούσα αδιαμαρτύρητα για χρόνια, σύντομα εξαφανίστηκε. Από τότε πηγαίνω σχεδόν κάθε βδομάδα. Αν δεν πάω, κάτι μου λείπει. Είναι λυτρωτικό να μπορείς να μιλήσεις για το πρόβλημά σου με ανθρώπους που έχουν παρόμοια προβλήματα γιατί δεν χρειάζεται να εξηγήσεις από την αρχή την "αλφαβήτα" της κατάθλιψης. Επιπλέον, όσο και να εξηγήσεις αυτό που περνάς σε ανθρώπους που δεν το έχουν βιώσει, δεν μπορούν να το νιώσουν σε όλο το βάθος και την έκτασή του. Η ομάδα αυτοβοήθειας σου δίνει τα εργαλεία να καταπολεμήσεις το στίγμα του ασθενή και να δώσεις και να πάρεις αλληλεγγύη, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας στις μέρες μας, και αποδεικνύεται εξαιρετικά σημαντικό, ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης που διανύουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Αναστασία, 39 ετών, Θεσσαλονίκη

* Η Αναστασία είναι μέλος της ομάδας αυτοβοήθειας της Ελληνικής Εταιρείας Διαταραχών Διάθεσης "ΜΑΖΙ" στη Θεσσαλονίκη.

ΠΗΓΗ: www.citizensagainstdepresison.gr

Ονομάζομαι Αιμιλία. Πάσχω από διπολική διαταραχή.

Αρχές του 2013, άνεργη και με άθλια ψυχολογία, πάω σινεμά με την αδερφή μου. Τίτλος ταινίας: "Οδηγός αισιοδοξίας" (για να ανέβουμε και λιγάκι). Το θέμα της: Άτομα με διπολική διαταραχή. Ουάου, υπάρχουν κι άλλοι!! Στο σπίτι, μέσω διαδικτύου, βρίσκω την ομάδα αυτοβοήθειας ΜΑΖΙ, καλώ και ναι...υπάρχει απάντηση!. Εξηγώ τι θέλω, ευγενική απόκριση μου δίνει το τηλέφωνο συντονιστή ομάδας. Τον καλώ, μιλάμε, θέλω να πάω, ξεκινώ, γυρνώ πίσω, καλώ ξανά τον συντονιστή. Χαλαρός, "συμβαίνει σε όλους", μου λέει, "όταν το αισθανθείς, θα το κάνεις". Και ναι, το έκανα. Ψιλοαγχωμένη, αμήχανη, τι θα βρω τώρα εκεί;... Ξεκινάμε, πολλοί διπολικοί και όλοι με όσα πάνω κάτω αισθάνομαι κι εγώ. Στην τελική κατανοώ ότι θα έχω καταθλίψεις κατά διαστήματα, υποκινούμενη από κάποια αιτία. Δυστυχώς, οι καταθλίψεις μου (αυτό είναι το πρόβλημα μου) διαρκούν πολύ, με άμεση έλλειψη αυτοπεποίθησης. Μαθαίνω να με αγκαλιάζω, να κάνω υπομονή, γιατί στην τελική...θα περάσει! Πάντα περνά! Και στην τελική, υπάρχει η ομάδα του ΜΑΖΙ.

Είμαι διαγνωσμένη από το 2000 και τελικά το 2013 αναγνωρίζω ΤΙ και ΠΩΣ. Θέλω αυτό να το μεταφέρω, βοηθιέμαι βοηθώντας. Σε περιπτώσεις σαν τη δική μου, χρειάζεται μια ολοκληρωμένη θεραπεία – φαρμακοθεραπεία και ψυχοθεραπεία – αλλά η ομάδα αυτοβοήθειας είναι κάτι ξεχωριστό. Δίνω και παίρνω. Αισθάνομαι χρήσιμη! Είναι ένας χώρος όπου μιλάμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε, βγαίνουμε, πειραζόμαστε και αγαπιόμαστε γιατί είμαστε όλοι... ΜΑΖΙ. Με μαθαίνω συνέχεια και δικαιολογώ πράγματα του παρελθόντος, σκεπτόμενη και τους άλλους. Προσπαθώ να με αγαπήσω και να με αγκαλιάζω. Επί το πλείστον, χαίρομαι την κάθε μέρα που ξημερώνει και θέλω αυτή μου τη χαρά να την μοιραστώ και με όσους άλλους την αναζητούν.

Μέσα στο διάστημα αυτό είδα πολλούς – κάποιοι εξαφανίστηκαν άμεσα, κάποιοι έμειναν για τόσο όσο και και υπάρχουν και οι υπόλοιποι που είμαστε ακόμα μαζί. Θέλω να μας ευχηθώ να είμαστε καλά και να ξέρουμε ότι υπάρχει μια ανοιχτή πόρτα ώστε όλοι ΜΑΖΙ να προχωρήσουμε. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, είμαστε όλοι ίδιοι: αναζητούμε μια ευτυχισμένη ζωή. Τελικά υπάρχει ελπίδα.

* Η Αιμιλία είναι μέλος ομάδας αυτοβοήθειας του ΜΑΖΙ στην Αθήνα.

ΠΗΓΗ: www.citizensagainstdepression.gr

Εμπειρία στην Κατάθλιψη: Κατάθλιψη, μια λέξη που περιέχει πολλές αναμνήσεις.

Η δική μου κατάθλιψη, η δική μου προσωπική ασθένεια ήταν το ξαφνικό βούτηγμα στο κενό και στο σκοτάδι της ψυχής, στο πόνο του συναισθήματος, στο σταμάτημα του μυαλού και την απομόνωση, την απόσυρση και την παραίτηση από την ζωή!!! Η αίσθηση ότι έχασα το μεγάλο τραίνο της ζωής, το αδιέξοδο, το τέλος, η μεγάλη ντροπή!! Μέσα όμως στο σκοτάδι υπήρχε μια μικρή φλογίτσα, που λίγο ήθελε κι αυτή να σβήσει και να χαθούν όλα! Όμως το πείσμα, οι άλλοι άνθρωποι και τα βλέμματά τους, το συναίσθημα ότι θέλω να έρθω πίσω στη ζωή και ας μην γνωρίζω καθόλου πώς είναι αυτή, με κράτησε εδώ!

Ο ΘΕΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΟΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ:

Αυτό το πείσμα με κινητοποίησε όσο και αν ήταν δύσκολο, να ψάχνω απεγνωσμένα για βοήθειες σε ψυχιάτρους, ψυχολόγους, να στηρίζομε στην αγάπη και την σταθερότητα ανθρώπων που μ αγάπησαν και με αποδέχτηκαν όπως ακριβώς ήμουν, γι αυτό ακριβώς που ήμουν! Εδώ έρχεται και ο ρόλος των Ομάδων Αυτοβοήθειας που μου έδωσαν πάρα πάρα πολλά πράγματα αλλά το πιο ανεκτίμητο ήταν ότι με έκαναν να αφήσω στην άκρη τον εγωκεντρισμό που μου πρόσδωσε η ασθένεια μου, ότι εγώ έχω το πιο μεγάλο βάσανο και κανείς άλλος ή όταν πετύχαινα θετικά βήματα, την έπαρση ότι εγώ τα καταφέρνω μια χαρά και τέλος! Πώς έγινε αυτό; Συναντώντας στις ομάδες ανθρώπους με κοινό πρόβλημα, νιώθοντας ότι δεν είμαι o μόνος, μαθαίνοντας να ακούω με κατανόηση χωρίς να κρίνω, δεχόμενος την διαφορετικότητα του, να σέβομαι και να συμπονώ την δυσκολία και το πόνο του άλλου, κατάφερα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να εξελιχτώ και να ωριμάσω, να συμπάσχω αλλά και να χαίρομαι με την επιτυχία του, να εμπλουτίζω τις γνώσεις μου μέσα από τον τρόπο που οι άλλοι αντιμετώπιζαν την δική τους κατάθλιψη και τι ένιωθαν εκείνοι, να μοιράζομαι και να ζω την εμπειρία του ΜΑΖΙ και να νιώθω ευτυχισμένος και πλήρης αλλά και πολύ ευλογημένος που μου δόθηκε η ευκαιρία για κάτι που πριν μου ήτανδύσκολο και μπορώ να πω άγνωστο!

*Ονομάζομαι Γιώργος Κεσίσογλου και είμαι εργαζόμενος στον ΚΟΙΣΠΕ "Ηλιοτρόπιο" και μέλος ομάδας αυτοβοήθειας του "ΜΑΖΙ".

Επιμέλεια εικόνας: Γιώτα Ανδρώνη

ΠΗΓΗ: www.citizensagainstdepression.gr