Καλησπέρα κι ευχαριστώ πολύ γι'αυτό που κάνετε εδώ..
Γράφω απλά για να ξεδώσω και να μιλήσω λίγο. Δεν έχω διαγνωστεί 'επίσημα' με κάτι, αλλά όπως λένε οι ψυχολόγοι μου κι απ'όσο διαβάζω στο internet, κατάθλιψη πρέπει να είναι..
Ζορίζομαι πολύ να κάνω πράγματα που οι 'κανονικοί' άνθρωποι κάνουν μηχανικά, όπως π.χ. το να πάω στο ψιλικατζίδικο και να πω 'Καλησπέρα, τι κάνετε;' και να ρίξω κι ένα χαμόγελο.. Δεν θέλω να βγαίνω έξω, δεν θέλω να μιλάω με ανθρώπους, δεν θέλω να κουνιέμαι, θέλω απλά να τρώω, να καπνίζω και να κάθομαι κλεισμένος στο σπίτι, μόνος μου αν γίνεται, κολλημένος στο pc.
Ενίοτε μπορώ να ζοριστώ λίγο παραπάνω κι αυτό αλλάζει, υποκρίνομαι λίγο καλύτερα και καταφέρνω να πω καμιά κουβέντα παραπάνω σε κάποιον χωρίς να σφίγγεται το στομάχι μου ή ακόμα και να πάρω το μετρό! (μεγάλο κατόρθωμα όποτε συμβαίνει, έχω να το λέω).
Φίλοι μηδέν, ποτέ δεν είχα πολλούς, αλλά και τους λίγους που είχα καταφέρει να κάνω τους έδιωξα σιγά σιγά. Οπότε πλέον μόνο οικογένεια και κοπέλα (είναι απορίας άξιο το πως με αντέχει). Και φυσικά όλο αυτό με καταστρέφει και στη δουλειά μου, της οποίας οι απαιτήσεις σε κοινωνικές συναναστροφές είναι αρκετά μεγάλες. Πρέπει κάθε μέρα να συναναστρέφομαι με 20-50 άτομα, διαφορετικής ηλικίας και ψυχοσύνθεσης και να το παίζω 'οκ' και κοινωνικός.
Καθημερινό βασανιστήριο.. Τόσο που σκέφτομαι απλά να κλείσω κινητό και να σηκωθώ να φύγω και να πάω όπου να 'ναι, να χαθώ χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν ποτέ ξανά. Ωραίο όνειρο για να με ανακουφίζει προσωρινά, αλλά δυστυχώς ξέρω ότι δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό.
Μέσα σ'όλα, πολλές φορές νιώθω και πολλές ενοχές που είμαι έτσι. Γιατί πρακτικά έχω τα πάντα - υγεία, δουλειά, σπίτι, φαγητό, σχετική οικονομική άνεση, δεν έχω βιώσει ούτε θανάτους ούτε κάποιο συνταρακτικό ατύχημα, οπότε.. πως τολμάω να νιώθω έτσι; Έλα όμως που δεν είναι επιλογή μου.. Απλά συμβαίνει. Απλά εκεί που βλέπω ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, αντί να το θαυμάζω, σκέφτομαι πόσο λυτρωτικό θα ήταν να βουτήξω μες τον ήλιο. Τι να κάνω, αυτό μου βγαίνει, δεν επιλέγω να είμαι δυστυχισμένος ή αχάριστος.
Τέλος πάντων, έγραψα πολλά περισσότερα απ'όσα υπολόγιζα.. Συγνώμη αν κούρασα κάποιον, αλλά τουλάχιστον δικαιολογούμαι γιατί έχω κατάθλιψη, οπότε μην βαράτε! (αστειάκι..)
Δυστυχώς νιώθω ότι θα χρειαστεί να γράψω κι άλλα πράγματα σύντομα, περνάω πολύ δύσκολα τους τελευταίους μήνες, προσπαθώ να βρω μια άκρη κι όλο αποτυγχάνω και βλέπω πολλή μαυρίλα στον ορίζοντα.. Οπότε ίσως γράφοντας να κρατηθώ λίγο παραπάνω μέχρι να καταφέρω επιτέλους να γίνω καλύτερα.
Ευχαριστώ όσους διάβασαν..