Γεια σου κι απο μένα. Πάσχει κι εμένα η μητέρα μου απο διπολική διαταρραχή εδώ και 25 χρόνια. Είχα δύσκολες σχέσεις με το άλλο φύλο κι αυτό προερχόταν απ'την χαμηλή μου αυτοεκτίμηση κι ίσως κι απ'την ενδόμυχη ανησυχία για την οικογενειακή μου κατάσταση. Εν τέλει, είμαι εδώ και 3 χρόνια με έναν υπέροχο, ακέραιο κι υποστηρικτικό σύντροφο ο οποίος ξέρει για τη μητέρα μου, το δέχεται και πιστεύει ότι κι η οικογένεια του θα καταλάβει. Αν και δεν μπορώ να ξέρω για την οικογένεια του, μου αρκεί που ο σύντροφος μου δε θα βασιστεί και τόσο στη γνώμη τους.
Γι'αυτό Mare μου, μην θεωρείς δεδομένο ότι δε θα βρεις κανέναν που να σε δεχτεί όπως είσαι και με το οικογενειακό σου ιστορικό. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί αναίσθητοι -επιεικής χαρακτηρισμός- άνθρωποι (εδώ κάποιοι παρατάνε τους συντρόφους τους μόλις μάθουν ότι έχουν καρκίνο). Αυτό δε σημαίνει ότι όσοι αγαπούν και καταννοούν πραγματικά, είναι είδος υπό εξαφάνιση. Ok, ίσως και να'ναι στον σημερινό υλιστικό κόσμο, αλλά δεν έχουν εξαφανιστεί. Υπάρχουν, αρκεί να αγαπήσεις στον εαυτό σου όπως είναι και να μην αναλωθείς με ανθρώπους που δεν αξίζουν. Θα πρότεινα, στην επόμενη σχέση σου, να τσεκάρεις εξ'αρχής τον χαρακτήρα του συντρόφου σου και στο χρόνο που θα κρίνεις εσύ (κατ'εμέ, όχι παραπάνω απο ένα χρόνο) να τον ενημερώσεις για την κατασταση, σοβαρά και ψύχραιμα. Θα βοηθούσε πιστεύω, αν χρησιμοποιούσες κι ένα απλό έντυπο απο έγκυρη βιβλιογραφία για την ασθένεια, όπως έκανα εγώ, (χωρίς όμως πολλές ιατρικές λεπτομέρειες περί συμπτωμάτων).
Αν παρόλα αυτά ο κύριος επιλέξεινα γίνει φάντης μπαστούνης, αυτό είναι δικό του πρόβλημα κι όχι δικό σου. Πραγματικά θα σημαίνει ότι είναι εγωιστής, επιπόλαιος κι ότι δε σε αγαπάει ούτως ή άλλως (ή δε ξέρει ν'αγαπά).
Όλα αυτά στα λέει μια κοπέλα που η μητέρα της έχει νοσηλευτεί πολλάκις λόγω υποτροπών της ασθένειας κι όταν σε μια στιγμή απελπισίας ξεστόμισε στον σύντροφο της να τον χωρίσει για το καλό του, αυτός απάντησε: "δε θα κρίνεις εσύ ποιο είναι το καλό μου αλλά εγώ". Και παρέμεινε μαζί μου. Αυτό εύχομαι ολόψυχα να συμβεί και σε σένα. Ας παλέψουμε την απελπισία με (τι άλλο
την ελπίδα, για να χτίσουμε τη δική μας υγιή ζωή.
Υ.Γ.: Δε μιλάω εκ του ασφαλούς, ακόμα το παλεύω. Θέλει δύναμη και συνεχή προσπάθεια .