Με απασχολεί κιεμένα πολύ έντονα η κληρονομικότητα .Προσπαθώ μέσα από πληροφορίες αλλά και από την διαδρομή της ζωής των συγγενών μας να βγάλω συμπεράσματα .Είναι όμως πάρα πολύ δύσκολο γιατί οι άνθρωποι ΔΕΝ μιλάνε πολύ για τέτοια θέματα και έχουν την τάση να κρύβουν κάποια έντονα γεγονότα της ζωής τους , πόσο μάλλον κάτι περισσότερο που αγγίζει την ψυχοπαθολογία.Πάντως χωρίς να υπάρχει κάποιο διεγνωσμένο περιστατικό κατέληξα ότι υπάρχει μια προδιάθεση - ευαισθησία και από τους δυο γονείς (από την δική μου πλευρά και του συζύγου ) που μέχρι πριν την διάγνωση στο παιδί την εκλάμβανα ως ευαισθησία χαρακτήρα .Ισως αυτό που λένε πολυπαραγοντισμός να ισχύει στη δική μας περίπτωση ,διότι παρόλο που είμαστε αγαπημένη οικογένεια οποιοδήποτε γεγονός στη ζωή μας το αντιμετωπίζαμε βαρέως (πολύ ψυχοπιεστικό για τα παιδιά).Οσον αφορά εμένα ,τώρα δεν μου είναι περίεργο πια το γεγονός ότι σε δύσκολες περιόδους της ζωής μου εμφάνισα ψυχοσωματικές εκδηλώσεις ,επιλόχιο κατάθλιψη ,εποχιακή κατάθλιψη ,μια μικρή αγοραφοβία και έντονο άγχος.Πιστεύω ως ένα σημείο η ευαισθησία μου αυτή πέρασε και στο παιδί μου που νόσησε το οποίο μεγαλώνοντας έκανε και κάποιες ακραίες επιλογές στη ζωή του (ξενύχτι ,καταχρήσεις,σκληρή δουλειά ,ανάληψη υποχρεώσεων πέρα από τα όρια του)που μοιραία οδήγησαν στη εκδήλωση της νόσου ( ή το αντίθετο
.Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να απαντήσει κανείς .